Strong cz.35

       "Ratuj to co jest dla Ciebie najważniejsze, zanim stracisz to na zawsze...."

[A] To ja idę.. dziękuję ci, jesteś kochana- dałam jej buziaka, w policzek i pobiegłam do swojego pokoju. Wzięłam telefon i wróciłam na dół.

[A] Lisa skarbie, wychodzę zostaniesz z ciocią, dobrze?- zapytałam kucając obok niej

[L] Dobze- powiedziała zadowolona

[A] Pa- pomachałam jej, a ona mi, ubrałam płaszcz, po czym wyszłam z domu, kierując się w stronę sklepu muzycznego, w którym kiedyś pracowałam…

                                                           ******

----Harry…..

Kiedy obudziłem się rano, leżałem na kanapie w salonie. Głowa mi pękała i właściwie bolało mnie wszystko. Cholera… nigdy więcej alkoholu… usiadłem i rozejrzałem się po pomieszczeniu… ale bałagan.. na podłodze leżało kilka pobitych butelek, a w

ścianie było niewielkie wgniecenie, co oznaczało, że najwyraźniej rzucałem w nią butelkami. Kompletnie nie pamiętam większości rzeczy, zaraz po wyjściu Ashley… właśnie Ash… kurwa! Westchnąłem i podparłem bolącą głowę na rękach. Co ja najlepszego narobiłem?? Wplątałem palce we włosy, lekko za nie pociągając. Cholera jak mi niedobrze..Jakimś cudem podniosłem się z kanapy i rozejrzałem dookoła, w poszukiwaniu telefonu. Muszę do niej zadzwonić, jednak nigdzie nie było śladu po komórce. Zajrzałem wszędzie, gdzie to było możliwe, jednak wciąż jej nie znalazłem.

[H] Kurwa!!- krzyknąłem kopiąc pustą butelkę. Poszedłem do kuchni i wyjąłem aspirynę od razu łykając dwie tabletki. Usiadłem na blacie i nalałem sobie szklankę wody,  jednak coś przykuło moją uwagę, więc zeskoczyłem z mebla i podszedłem do jednej ze ścian w kuchni. No i znalazłem telefon. Roztrzaskany, ale jednak jest. Podniosłem go z podłogi i zacząłem składać, rozwalone części. Kiedy już mi się to udało, włączyłem go. Na szczęście działał. Od razu wybrałem numer Ashley. Jeden sygnał, drugi i dalej nic… za, każdym razem albo odrzucała połączenie, albo włączała się poczta. Odłożyłem telefon na blat i postanowiłem posprzątać ten syf. Pozamiatałem roztłuczone szkło, które walało się po całym pomieszczeniu i wyrzuciłem butelki do kosza na śmieci.  Z czasem w salonie wyglądało coraz lepiej, a ja czułem się niczego sobie pomijając to, że co jakiś czas leciałem do łazienki, żeby zwymiotować. Jednak, kiedy usłyszałem dzwonek do drzwi, głowa dała o sobie znać

Zauważyłem przez okno, samochody chłopaków

[H] Możecie przestać..- krzyknąłem, podchodząc do drzwi.

[H] Łeb mi pęka- dodałem, kiedy tylko im otworzyłem

[L] Wow! Była impreza??? I to bez nas??- zapytał, roześmiany Liam

[H] Ta była… jednoosobowa..- mruknąłem, wpuszczając ich do środka

[N] A gdzie Ash i Lisa??- zapytał Niall, kiedy podążaliśmy w stronę salonu….

----Ashley…

Paul <3

Zanim doszłam do sklepu, Harry przez cały czas próbował się do mnie dodzwonić. Nie mam zamiaru z nim rozmawiać, przynajmniej na razie. Kiedy tylko weszłam do sklepu, zauważyłam Susan sprzedającą coś młodej klientce. Jak tylko mnie zobaczyła, na jej ustach pojawił się jeszcze szerszy uśmiech, więc szybko obsłużyła klientkę i podeszła do mnie

[S] Ashley! Nie wierzę, że cię tu widzę- podeszła do mnie, niemal od razu mnie przytulając

[A] No cześć Susan- zaśmiałam się, odwzajemniając uścisk

[S] Zaczekaj zawołam Paula- powiedziała, odrywając się ode mnie... odeszła na chwilkę szukając przyjaciela, by już po chwili pędzić z nim w moją stronę

[P] Ash! No hej!- zaśmiał się, lekko unosząc mnie w powietrzu i z całej siły przytulając

[A] Cześć Paul, bo mnie udusisz- zaśmiałam się, na co on zareagował tak samo i natychmiast postawił mnie na podłogę

[S] Strasznie się cieszymy, że przyszłaś. Jak to się stało, że tutaj jesteś? Gdzie Lisa?- zapytała Susan

[A] Przyjechałam odwiedzić ciocię, Lisa została z nią. Nie mogą się sobą nacieszyć- odpowiedziałam

[P] Dziwisz im się? My też tęskniliśmy i nie mamy zamiaru cię stąd wypuścić- pogroził mi Paul z uśmieszkiem na twarzy, na co wybuchliśmy śmiechem

[A] Ja też, za wami tęskniłam- przytaknęłam

[S] Co u was?- zapytała Susan, prowadząc mnie na miejsce, gdzie można było posiedzieć, jednocześnie widząc wchodzących klientów

[A] W porządku, Lisa rośnie jak na drożdżach…- zaczęłam, ale przerwał mi Paul

[P] A ten cały.. jak mu tam… H…- zmarszczył czoło, próbując przypomnieć sobie imię chłopaka

[A] Harry- podpowiadam mu

[P] Właśnie.. Harry- mówi, niechętnie

[A] Też dobrze… jakoś się dogadujemy.. –mówię, próbując być zadowolona

[P] Dogadujecie..- prychnął Paul, do cholery o co mu chodzi…

[S] Przyszła klientka, zaraz wracam- powiedziała Susan i odeszła od nas

[P] Dlaczego, przyjechałaś?- zapytał, jak tylko zostaliśmy sami

[A] Mówiłam.. chciałam odwiedzić ciocię.. strasznie tęskniłam- powiedziałam z uśmiechem

[P] Tak… to ten pretekst, a jaki jest prawdziwy powód? –zapytał, lekko zdenerwowany… tak mi się wydaje

[A] To jest właśnie, prawdziwy powód Paul- spinam się, lekko widzę, że mi nie wierzy. W momencie, kiedy chcę się w dalszym ciągu bronić, dzwoni mój telefon. Harry… odrzucam połączenie i ponownie chowam telefon do kieszeni

[P] To on? Dlaczego nie odbierzesz?- pyta

[A] Paul..- zaczynam, ale mi przerywa

[P] Ashley, jesteśmy przyjaciółmi, wcześniej mówiliśmy sobie o wszystkim… dlaczego nie możesz, być szczera teraz… mnie możesz powiedzieć- mówi

[A] Wiem.. – zapewniam go

[P] Więc?? Susan nie widzi tego, ale ja tak

[A] Możemy się spotkać później?? Jak będziesz po pracy?- zapytałam

[P] Jasne Ash… gdzie chcesz się spotkać??- pyta

[A] Nie wiem… może wpadnij do cioci. Ona nie będzie nam przeszkadzać, będzie zajęta- mówię niepewnie

[P] Jasne. Dawno jej nie widziałem, a zresztą Lisy też- zaśmiał się

[S] O czym rozmawiacie??- zapytała Susan, która właśnie do nas wróciła.

[P] O Lisie- skłamał Paul, zerkając na mnie. Susan była moją przyjaciółką, ale z Paulem było inaczej… zawsze ufaliśmy sobie bezgranicznie i to on jest osobą, z którą chcę porozmawiać…

----Harry…

[Z] Właśnie, gdzie dziewczyny?- pyta Zayn, kiedy wchodzimy do salonu..

[H] Jakby to powiedzieć… nie ma ich tutaj- powiedziałem bezsilnie opadając na kanapę

[L] No co ty nie powiesz?- prychnął Liam

[N] A gdzie są?- pyta, uśmiechnięty Niall, rozglądając się po salonie

[H] Wyjechały- jęczę… nie mam ochoty, o tym wszystkim gadać.. zwłaszcza, że przyjechał z nimi Louis, a jeśli się dowie, że poszło o akcję, to znowu będzie się jej czepiał

[Z] Wyjechały?? Gdzie?- zapytał Zayn

[H] Do ciotki Ashley…- zacząłem

[L] Matko mamy, to z ciebie wyciągać siłą?! Coś jest nie tak, prawda?- zapytał Liam zaplatając ręce na klatce

[H] Ok. kurwa no! Wróciłem do domu, pokłóciliśmy się, ona się spakowała i wyjechała, ja się napiłem, rozwaliłem kilka butelek, a teraz przyszliście wy, łeb mi pęka, a wy mnie dalej wkurwiacie!- wybuchłem, krążąc po salonie

[N] No i czego się drzesz?- zapytał poirytowany Niall

[Lou] Poszło o akcję prawda??- Lou wreszcie się odezwał, włączając się do rozmowy

[H] Nie mam siły, się jeszcze z tobą sprzeczać- powiedziałem mu

[Lou] A czy ja mam zamiar się sprzeczać? O to poszło, prawda?- zapytał spokojnie. No nie wierze…. Serio go to obchodzi…

[H] Tak, zauważyła to rozcięcie na ramieniu i się zaczęło- bąknąłem, siadając na kanapie, obok Liama

[L] Co zamierzasz? Kiedy wraca?- zapytał Liam

[H] Nie wiem czy w ogóle wróci. Dzwonię, a ona nie odbiera- wyjaśniam mu, nieco spokojniej

[Z] To dlatego nie odbiera, ode mnie…- mruknął Zayn

[H] Że co? Po jaką cholerę, do niej dzwoniłeś?- pytam, a złość powraca

[Z] Tak tylko, chciałem zapytać, co u was i czy to, że mamy wpaść, nadal jest aktualne- mówi unikając mojego wzroku wiem, że kłamie, ale nie mam zamiaru się z nim kłócić, zwyczajnie nie mam na to siły

[N] Zadzwoń jeszcze raz- Niall, podaje mi telefon i czeka, aż coś zrobię

[H] Nie odbierze- prycham

[N] Skąd wiesz? Spróbuj- namawia mnie Niall. Wybieram ponownie jej numer i czekam, aż odbierze, jednak wszystko idzie tak jak myślę i jej poczta, ponownie się włącza.

[H] Mówiłem- prycham i odkładam telefon na stolik

[Lou] Co ty jej, w ogóle powiedziałeś?- zapytał, ciekawy Louis

[H] Coś w stylu… „jedź, nie wracaj, nikt cię tutaj nie trzyma”- powiedziałem i oparłem głowę na rękach, wplątując palec we włosy

[Z] Coś ty kurwa narobił!- Zayn wrzeszczy, a głowa mi pęka

[H] Możesz się nie drzeć?- jęczę

[L] Spieprzyłeś, zdajesz sobie z tego sprawę?- pyta, mnie spokojnie Liam kładąc dłoń, na moim ramieniu

[H] Tak, wiem… najgorsze jest to, że nie mogę tego zmienić.- powiedziałem przejeżdżając, dłońmi po twarzy, aż w końcu spojrzałem na stojącego przede mną Nialla

[N] Odpuszczasz??- zapytał, marszcząc brwi

---Ashley…

Po dość długiej rozmowie z Susan i Paulem, nadszedł czas na to, żeby wracać do domu. Siedziałam z nimi kilka godzin, ale w sklepie, zaczął robić się straszny ruch, więc nie mieli czasu na pogaduchy

[S] Musimy się spotkać, co ty na jakieś zakupy? Może jutro? Wzięłabyś Lisę i poszłybyśmy, do tego parku, co zawsze? Jutro jest niedziela, więc sklep jest zamknięty.- mówi, kiedy odprowadza mnie razem z Paulem do drzwi

[A] Jasne, jeszcze się zdzwonimy, ok.?- pytam, na co ta kiwa głową, na zgodę

[S] Dobra muszę iść, to do jutra- ściska mnie, na pożegnanie i zostawia z Paulem

[P] Więc widzimy się o 18:00, jak tylko skończę pracę, szybko pojadę do siebie i zaraz później, wpadnę do ciebie- powiedział

[A] Ok. dzięki za wszystko –mówię z uśmiechem i szybko się do niego przytulam. To najlepszy przyjaciel, jakiego kiedykolwiek miałam. Chłopak wskazuje na swój policzek, więc daję mu buziaka

[A] Pa- uśmiecham się, biorąc kurtkę, na co Paul macha mi na pożegnanie i podąża w stronę klientów, stojących przy regałach z płytami. Podczas drogi powrotnej do domu, Harry znowu dzwonił kilka razy… nie mam ochoty, z nim rozmawiać i wysłuchiwać jego głupich przeprosin. W końcu przestaje, dzwonić i dostaję smsa „Ashley odbierz musimy porozmawiać…” odpisuje, mu jak najszybciej „Jak na razie nie mamy o czym” po czym, wyłączam telefon i wchodzę na schodki, prowadzące do domu. Samochód wujka stoi, obok mojego, co oznacza, że już wrócił z pracy. Kiedy wchodzę do środka, słyszę śmiech Lisy dobiegający z salonu, więc szybko ściągam buty i płaszcz, po czym, kieruje się do pomieszczenia. Lisa biega po salonie, jednak zauważając mnie, od razu przybiega

[L] Mamo!- biorę ją na ręce i szeroko się do niej uśmiecham

[L] Wujek przywiózł pieska! Ciocia ma pieska- krzyczała, zadowolona

[A] Naprawdę, niemożliwe- mówię, przecież oni nigdy, nie mieli psa.

[C] Oj, możliwe kochana- zaśmiała się ciocia, wychodząc z kuchni, a na rękach ma małego białego pieska.

[A] Żartujesz- zaczynam się śmiać i stawiam Lisę na podłodze, ta natychmiast podbiega do kobiety.

[C] Wujek go przywiózł.. nie mam serca, go odtrącić, zobacz jaki jest śliczny- zaśmiała się, sadzając go na podłodze, gdzie Lisa od razu zaczyna go głaskać i ganiać po salonie.

[A] No tak, faktycznie jest śliczny. Teraz to Lisa, nie da mu spokoju- zaśmiałam się

[J] Mała, jest w swoim żywiole- zaśmiał się, wujek wychodzący z kuchni

[J] Jak tam znajomi?- pyta, siadając na kanapie

[A] Świetnie, tak za nimi tęskniłam. Paul wpadnie po pracy, chcemy pogadać.. wiecie nadrobić…- mówię, naprawdę zadowolona

[C] Świetnie, nie będziemy wam przeszkadzać, chcę zrobić szarlotkę, a wujek będzie pracował w gabinecie. …–tłumaczy ciocia, zajmując miejsce na fotelu

[A] Dobrze.. pójdziemy z Lisą do ogrodu, jest dziś dość ciepło.. możemy wziąć też psa..- uśmiecham się

[C] Dobrze, dobrze- przytakuje ciocia

[A] A jak on się w ogóle wabi?- zapytałam

[J] Oj, całkiem zapomnieliśmy o imieniu dla psa- zaśmiał się, wujek

[A] Więc jak?- pytam, siadając na kanapie, obok niego, a Lisa opiera się o moje nogi, spoglądając na wujka

[J] Sam nie wiem..- zastanawia się

[J] Jakieś pomysły, Lisa?- pyta dziewczynkę, na co wszyscy zaczynamy się zastanawiać… trwa to dość długo… po jakiejś godzinie, wspólnie decydujemy, że piesek będzie się wabił Iskra. W sumie, nie wiem dlaczego, ale to jakoś pasowało do tego zabawnego szczeniaczka… W końcu wujek, poszedł pracować do swojego gabinetu, a ciocia postanowiła, że czas najwyższy zabrać się za szarlotkę. Lisa chciała jej pomóc, na co kobieta od razu się zgodziła, więc ja mogłam iść do sypialni. Iskra od razu poleciała za mną i przez cały czas gryzła, wszystko co napotkała na drodze. Włączyłam telefon, było klika nieodebranych połączeń od Harrego i jedna wiadomość od Paula „Zaraz będę”. Spojrzałam na zegarek, kurcze.. jest już 17:55 co oznacza, że chłopak będzie tutaj lada moment. Wstałam z łóżka i poprawiłam lekko swój makijaż.

Po jakiś 10 minutach, usłyszałam dzwonek do drzwi.

[A] Ja otworze!- krzyknęłam, zbiegając po schodach. Od razu, podążyłam w stronę korytarza i szybko otworzyłam drzwi…..

[P] Hej- powiedział zadowolony Paul

[A] No hej- zaśmiałam się, wpuszczając go do środka

[C] Matko Paul!- z kuchni wyszła ciocia, szybko wytarła ręce w fartuszek i rozłożyła je do chłopaka

[P] Dzień dobry, Pani- mówi zadowolony chłopak

[C] Tak dawno cię nie widziałam… zmieniłeś się- uśmiecha się i przytula go krótko

[P] Cóż, tak wyszło- mówi, zakłopotany chłopak

[L] Wujek!- krzyczy Lisa, przybiegając do Paula i przytulając się, do niego

[P] Cześć słońce! Wow! Ale ty wyrosłaś- śmieje się, biorąc ją na ręce

[L] Duzo jadłam- mówi, poważnie Lisa na co wszyscy zaczynamy się śmiać

[P] No tak- Paul, stawia Lisę na podłodze i spogląda na mnie

[C] Napijesz się czegoś?- pyta go ciocia

[P] Nie..- zaczyna, więc postanawiam mu pomóc

[A] My pójdziemy do ogrodu, a potem może na jakiś spacer- mówię, wskazując na drzwi od tarasu

[C] Ohh.. no dobrze- kobieta uśmiecha się i wraca do salonu.

[A] Lisa jak chcesz, to weź pieska i też możesz, wyjść pobawić się z nim na dworze- zakładam jej kurteczkę i sama, biorę płaszcz ,po czym wychodzimy do ogrodu

[P] Pies?- pyta chłopak

[A] Tak, wujek go dzisiaj przywiózł- tłumaczę mu i oboje siadamy, na dużej huśtawce, obserwując chwilę jak Lisa biega z Iskrą po całym ogrodzie

[P] Więc..chciałaś pogadać- zaczyna chłopak, opierając się o poduszki

[A] Tak…- zaczynam

[P] Co się stało, tak naprawdę, że przyjechałaś?- pyta

[A] Pokłóciłam się z Harrym o… cóż.. o jego pracę- mówię, od czasu do czasu spoglądając Paulowi w oczy

[P] Co to za praca?- pyta, odwracając się w moją stronę

[A] Cóż… jest trochę niebezpieczna…- zaczynam

[P] Pracuje w policji?- pyta

[A] Nie… on- boże, co ja mam mu powiedzieć…

[P] Ochrona? Taka ich praca… muszą chronić dany obiekt i tyle.. –sam dopowiada, a ja nie mam zamiaru zaprzeczać

[A] Boję się, o niego, a on tego zwyczajnie nie zauważa… ma mnie gdzieś i ciągle lekceważy…- zaczynam

[P] Więc, po co zgodziłaś się na przeprowadzkę tam… wiesz, co myślę?- zaczyna, więc kiwam głową, żeby mówił dalej

[P] Uważam, że bardzo go kochasz, ale mimo wszystko jesteś przewrażliwiona- mówi z lekkim smutkiem  

[A] Nie jestem- zaprzeczam

[P] Jesteś- sprzecza się

[A] Nie… więc co? To źle, że się o niego martwię?- sprzeciwiam się

[P] Nie mówię, że źle, ale zrozum to.. może on to lubi?- oj, Paul… nie masz pojęcia, o czym mówisz.. pomyślałam

[P] Może… Sam nie wiem.. radzę żebyś trochę odpuściła.. powiedz mi, jaki on jest?- zapytał

[A] Co?- nie wierzę, że chce ,żebym mu o nim opowiadała

[P] Powiedz- zachęca mnie

[A] Jest cholernym egoistą, chamem, jest nadopiekuńczy i nieznośny, wszystko musi iść, po jego myśli, nic nie może być inaczej... co najgorsze strasznie go kocham.. a on nawet tego nie docenia- kończę, a Paul kładzie dłoń na mojej ręce

[P] Pomyśl, tyle czasu był sam… może po prostu, nie jest przyzwyczajony do tego wszystkiego.. do tego, że ktoś się o niego martwi, czy chce zmian- tłumaczy go

[A] Miałeś mi pomóc, a nie go bronić- wstaję z huśtawki i przeczesuje włosy ręką

[P] Nie bronie go, tylko próbuję zrozumieć… nie wiem jaki jest naprawdę.. nie znam go- mówi, wzruszając ramionami

[A] Wiem, przepraszam..- wzdycham, patrząc mu w oczy

[P] Nic się nie stało- wstaje i lekko mnie przytula

[A] Dzięki, że mogłam się wygadać… tego chyba potrzebowałam- mówię, w jego ramię, gdyż chłopak jest o wiele wyższy ode mnie

[P] Cóż, nie ma za co..- uśmiecha się i odsuwa mnie na kilka centymetrów

[A] Najbardziej boli to, że miał gdzieś to, czy zostanę czy wyjadę…- mówię, ze smutkiem

[P] Jeśli jest mądry, to nie zostawi cię.. jeśli odpuści, to znaczy, że to największy frajer na jakiego mogłaś trafić i nie zasługuje na ciebie- wzruszył ramionami, lekko się uśmiechając

[A] Ta…- prychnęłam

[P] A co z Lisą? Zaakceptował ją?- pyta

[A] Chyba tak… wiem, że mała szaleje na punkcie Harrego i jego przyjaciół, ale nie wiem, czy to działa w drugą stronę…

[P] Mam nadzieję, że tak- wzdycha, po czym dodaje

[P] Idziemy na spacer?

[A] Jasne- uśmiecham się i krzyczę do Lisy

[A] Lisa, chcesz iść z nami na spacerek?

[L] A mogę iść do cioci?- zapytała, usiłując wziąć pieska na ręce

[A] Tak, tylko powiedz jej, że my poszliśmy na spacer, dobrze?- mówię, a mała kiwa na zgodę i wchodzi do domu, ciągnąc za sobą psa

[P] Jest urocza- Paul uśmiecha się i obejmuje mnie w pasie. Zawsze tak spacerowaliśmy, a mnie to nie przeszkadzało, nawet jeszcze przed ciążą i tym wszystkim… znamy się prawie od zawsze. Wtuliłam się w niego, a on pocałował mnie w czoło, po czym zaczęliśmy naszą wędrówkę do parku.

[P] Nadal nie odbierasz, jak do ciebie dzwoni?- pyta, kiedy opieram głowę na jego ramieniu

[A] Nie.. telefon, zostawiłam w domu, nie chcę z nim rozmawiać- tłumaczę

[P] Ehh… jesteście skomplikowani…- śmieje się

[A] Może trochę, a co u ciebie? Cały czas gadamy o mnie- pytam, w końcu

[P] Jest ok. –prycha

[A] Czyli? Wciąż jesteś sam?- dopytuję się

[P] Tak… kiedyś była taka jedna, ale wyjechała… do byłego… od tamtej pory, dałem sobie, z tym spokój- mówi cicho

[A] Kiedyś? Nic mi nie mówiłeś, o żadnej dziewczynie- szturcham go, w bok spoglądając na niego

[P] To już nie ważne… odkochałem się, teraz jest tylko przyjaciółką- spogląda na mnie i przez moment, po prostu na siebie patrzymy… czuję się dziwnie… za dziwnie…

----Harry….

Po kilku godzinach gadania z chłopakami, wreszcie wrócili do siebie. Miałem dość tego gadania, o tym jakim jestem kretynem, że tak wczoraj postąpiłem. Najbardziej irytowało mnie to, że nawet Louis podzielał ich zdanie. Jak tylko wyszli, po prostu znowu zasiadłem na kanapie w towarzystwie Jacka Danielsa… z nudów zacząłem czytać etykietkę na butelce i już właściwie znałem na pamięć skład alkoholu… potem zacząłem oglądać jakiś mecz drużyn, których akurat nienawidziłem… mniejsza z tym.. co jakiś czas, próbowałem się dodzwonić do Ashley, jednak ona, ani razu nie

odebrała… nawet nie odrzucała połączeń, tylko zwyczajnie nie odbierała… jedynym znakiem życia, z jej strony był sms, że nie chce ze mną gadać…

Myślałem o tym, o czym rozmawiałem z chłopakami… nie mogę się poddać… słowa Liama i Nialla, wciąż krążyły po mojej głowie…    "Ratuj to co jest dla Ciebie najważniejsze, zanim stracisz to na zawsze...."    i   „Jeśli ci zależy, nie zostawisz jej tam i po nią pojedziesz…”     to właśnie zamierzam zrobić… jutro rano jadę, po moją Ash…..  

 cóż... jest kolejna część.... co do poprzedniego postu... wciąż się nad tym wszystkim zastanawiam.... nie podjęłam decyzji... zobaczymy jak to się potoczy dalej...wiem że kilka osób jest za....

jak myślicie co będzie dalej??? Wolicie Hashley (nie wiem jak to nazwać) czy może naszego nowego bohatera Paula??? 

o komentarze już nie proszę... zrobicie jak będziecie chcieli.... ja już nie będę nikogo zmuszać.... róbcie co chcecie :) 

mam nadzieję że część choć trochę się podobała... 

Mrs.Horan